Het Sprookjesboek

De winter van 1956 was een strenge, harde winter.
De kolenkachel in de veranda van zijn oudershuis verspreidde een aangename warmte.
Vanuit de veranda was de grote aangelegde tuin goed zichtbaar.
Sneeuwvlokjes dwarrelden langzaam neer, veranderden bomen en struiken in een witte sfeer.
Maar hij zag het niet.
De verontruste stemmen uit de keuken van zijn ouders en van Annie, de hulp in de huishouding, hij hoorde ze niet.
Hij was ziek, zeer ernstig ziek, doodziek.

Tegen de wil van de dokters in had zijn vader de veranda laten inrichten als ziekenkamer.
In zijn vaders vriendenkring waren enigen arts.
Hun advies onmiddellijke ziekenhuisopname.
Zijn vader kende hun verhalen, voor het beroep arts hield hij alleen maar minachting over.
Door die minachting kon zijn zoon overleven.
Zijn vader, een grote sterke man, gerespecteerd en geliefd bij velen, leidde een kleine hoedenfabriek.
Het Frans was de voertaal, Maastricht hun geboortegrond.
In zijn klantenkring ook een duits- joodse vrouw die een grote genegenheid voor hem had.
Deze vrouw bezat veel kennis over de zeer oude geneeskunde en zijn natuurkruiden.
Zijn vader vroeg haar om raad.
Hij volgde haar raad op en haar natuurkruiden genazen zijn zoon.
Het aansterken, het terug opbouwen van lichamelijke kracht duurde vele, vele maanden.
De joodse vrouw verzorgde hem met natuurlijke voedselsupplementen.
De vader had zijn zoon niet verloren dank zij een liefhebbende vrouw dienend de ware geneeskunde.

Langzaam maar zeker herstelde de zoon.
De van school uit aangereikte opgaves en huiswerk, zij interesseerden hem niet.
Het onderwijs van school was nooit zijn grote favoriet geweest.
Zijn vader zag zijn capaciteiten en begreep de desinteresse niet.

Plotseling ontdekte hij vaders boekenkast.
Al die boeken, hij las, herlas en bleef lezen.
Iedere geschiedenis, hij leerde, hij zag, hij begreep.
De vele geschiedenisboeken en de vele filosofische boeken, ze werden verslonden.
De levens van vele zeer grote componisten en grote denkers, hij zag hun tragedies.
Eindelijk, hij maakte een begin te leren de mens te zien.

Door het plotseling totaal veranderde modebeeld verloor de vader zijn hoedenfabriek.
De dames- en de herenhoed verdwenen geheel uit het straatbeeld.
Zijn grote zorgen deden hem de veranderde zoon niet meer zien.
De zoon zag de zorgen en de traan van de vader niet.
De vader werd ziek, zeer ernstig ziek, doodziek.
Niemand zocht naar de oorzaak, niemand hield hem uit de handen van de gevestigde geneeskunde.
Zij deed haar werk.

Het overgebleven bezit van zijn overleden ouders kon een gemakkelijke prooi zijn van verschillende belangengroepen.
Maar de zoon zag het als zijn plicht alles in stand te houden.
Uit respect en eerbied voor zijn vader.
Nu pas zag hij zijn zorgen en zijn traan.
Aanvallen waren er vele maar zijn denken en handelen was gevormd lang geleden door vaders boekenkast.

Van ruime afstand kon zijn dochter haar vader zien.
In zijn jeugd op een ziekbed in een veranda was haar vader door iemand geleerd en onderwezen.
Alleen zij heeft dat reeds lang geweten.